La pregària

« Quand avián manjada la sopa, lo matin, se viravan sus la cadièira, caliá dire la pregària.

Mon grand-pèra aicí [L’Estrada-Bassa de Vabre] èra peirièr. Un còp, èra anat a un ostal que i ja(gu)èron. Aquò èra l’ivèrn. Avián tuat lo pòrc e, autres còps, gardavan lo fèl del pòrc, quand se fasián mal, ne'n passavan e l’avián metut a penjar dins la chiminèia. Alèra, dins aquel ostal, li aviá una memè qu’èra devociosa. Li aviá un pastre que èra pas tròp desgordit e que èra gromand, alèra lo meu grand-pèra li di(gu)èt :
“Escota, se siás satge, aqueste ser, del temps que la memè dirà la pregària, t’atraparai lo presor, sabes qu’aquò’s bon, lo manjaràs…”
A la pregària caliá dire “saint Pierre, saint Paul…” totes los sents e caliá respòndre : “Priez pour nous.” L’autre fot lo presor al cais…
E lo paure pepè, al luòc de dire : “Priez pour nous” disiá : “Lo pastre manja lo presor !” E l’autre escopissiá sus la cadièira ! »